De afgelopen maand

Zo, een update is wel weer op zijn plaats. Het is natuurlijk logisch dat er steeds minder updates plaats zullen vinden, en wel om twee redenen: allereerst ben ik natuurlijk geen toerist, en zal ik steeds meer in een bepaald ritme raken waarbij sommige dingen herhaald worden. Er gebeuren nog wel bijzondere dingen, maar het is niet meer nodig van elke dag of elke week een verslag te schrijven. Bovendien krijg ik ook steeds meer een sociaal leven. Wanneer je de blogs van de andere ryûgakusei (uitwisselingsstudenten) bekijkt, zie je ook dat de verslaggeving naar verloop van tijd begint af te nemen. Dit is meestal een goed teken! Het is de bedoeling dat je lekker druk bent, en amper tijd hebt om verslagen te schrijven. Ik ga het toch proberen vol te houden, omdat ik weet dat het later erg leuk zal zijn om terug te lezen.

Dus, het vervolg van mijn vorige bezoek aan Nara. De omschrijvingen zullen wat korter zijn, omdat ik nu een maand moet doen en dat kan niet zo uitgebreid. Helaas heb ik amper foto's gemaakt afgelopen tijd, ik zal proberen dit wat meer te gaan doen. Oh, wel een mooie foto van de omgeving hier toen Gieltje er was, en een foto gemaakt op mijn uni waar je de berg Daimonji op de achtergrond ziet!



Dinsdag 19 mei - zaterdag 23 mei

Deze dagen stonden vooral in het teken van de sportdag van het huis, waar ik verantwoordelijke voor was. We hebben door het semester heen een aantal activiteiten, en iedereen moet van één daarvan eindverantwoordelijke zijn. Een heel verschil dus met bestuurslid zijn van Tanuki! Samen met Sera, een Koreaans meisje, en Alis, een Indonesisch meisje, moesten we dus die sportdag organiseren. Bovendien moest er voor een lunch worden gezorgd. Al gauw werd duidelijk dat de meiden zouden koken en ik zou het sporten organiseren. Uiteindelijk heb ik ook met boodschappen doen en koken geholpen, en de sportdag was supergeslaagd. Het was leuk om lekker actief ergens mee bezig te zijn.

's Avonds ben ik nog naar Timor gegaan, die in de Shûgakuin woont, een studentenflat voor uitwisselingsstudenten. Hier zou ik ook naar toe zijn gegaan, als ik niet voor hdb had gekozen. Daar heb ik met Timor en Kirsten pannenkoeken gegeten en een Bollywood film gekeken. Was erg gezellig.

Quindici, de voetbalcircle

De vorige keer dat ik Akio had ontmoet had ik via hem de contactgegevens van iemand van de voetbalcircle "Quindici" gekregen (daar zat Akio bij toen hij nog studeerde). Een circle is een soort club, maar minder fanatiek. Er wordt bijv. dus niet 5 keer per week, maar twee keer per week getraind. Verder is de sfeer wat relaxter. In principe kun je zeggen dat circles vooral recreatief zijn, en clubs op prestatie gericht. Woensdag 27 mei zou ik voor het eerst meedoen. Angel kwam ook mee; het maakte niet uit dat hij niet op onze uni zit. Voor het eerst sinds tijden (zaalvoetbal in Nara niet meegerekend) weer echt gevoetbald, en dat voelden we. Na de training gezellig met de circle gegeten. We hebben met zijn tweeën daarna onze eigen derde helft georganiseerd. Deze traditie van TFC Banzai moest gewoon worden doorgevoerd, ook al hadden we nog geen playstation om PES op te spelen en ook al waren we maar met zijn tweeën. We hebben dus maar ping pong gespeeld terwijl we amper konden lopen, en een beetje filmpjes kijken op mijn laptop enzo. Was erg gezellig! Sindsdien trainen we regelmatig mee, en zondag 14 juni hebben we zelfs even mee mogen spelen in een officiële wedstrijd. Het niveau is vrij gevarieerd, maar er zitten een paar hele goede spelers in de oudere jaren. Het wordt dus een uitdaging om uiteindelijk een basisplek te veroveren (Angel en ik kwamen beide na de rust in het veld in de met 5-1 gewonnen wedstrijd). Ik denk dat ik het in deze circle uiteindelijk erg naar mijn zin ga krijgen. Het niveau is dus vrij hoog, zeker vergeleken met mijn schoolteam 5 jaar terug en eigenlijk ook wel vergeleken met TFC Banzai. Het voordeel is dat het voetballen op zich tijdens de training, de partijtjes enzo, hierdoor wel leuker zijn! Lekker combineren enzo. De mensen zijn ook tof, en hoewel sommige nog erg stil zijn tegen ons, lijken er erg aardige gasten bij te zitten. Het is trouwens niet gebruikelijk om als buitenlanders bij een circle te gaan waar verder alleen Japanners zitten. Er zijn circles speciaal voor buitenlanders enzo, maar dit leek mij natuurlijk veel leuker. De drempel is allicht wat hoger, maar als het je lukt "binnen te komen", dan heb je ook wat. En daarvoor ben ik hier gekomen.

PS3 en de derde helft

We vonden het eigenlijk niet kunnen dat we een derde helft hadden zonder te kunnen gamen. Ik wilde sowieso al een console kopen, het liefst een PS3, maar dan moest ik wel een tv hebben. Ik wilde wel een goedkope, maar als je lekker wilt gamen moet het natuurlijk wel een beetje een goede tv zijn. Uiteindelijk heb ik een redelijke tv gekocht op dinsdag 2 juni, en de dag erop een PS3 (80 gig). De derde helfden zijn sindsdien een stuk meer zoals ze horen. Angel en ik spelen Winning Eleven 2009 (zo heet PES 2009 hier), maken dan wat nieuwe spelers aan voor TFD Baron, TFC Banzai enzo, en gaan dan een paar potjes spelen (met uiteraard een lekker koud biertje erbij!). Daarna spelen we de Rpg Valkyria Chronicles. Is een hele uitdaging in het Japans, maar het gaat nog best goed! Ik zal binnenkort wel een foto maken van een typische derde helft.

Zaterdag 30 mei: Dance Party

Eenmaal per semester is er in ons huis een feest. Het hele huis wordt gemobiliseerd om bijvoorbeeld aan de receptie te staan, eten te maken, of bardienst te draaien. Van tevoren wist ik niet echt wat ik ervan moest verwachten, want wat Japanners onder een feest verstaan verschilt soms nogal! Het was supervet, en de volgende keer ga ik zeker wat meer mensen uitnodigen. Dit keer had ik wat mensen van mijn oude voetbalclub uit Nara uitgenodigd. Uiteindelijk kwamen Hiro, Morishita en Takahata langs. Takahata had ik al 3 jaar niet gezien, dus dat was een leuk weerzien. Hij was mijn warming up partner in 2004, want dat gebeurde in tweetallen. Overspelen enzo. Een wat meer rustige jongen vergeleken met die andere twee, maar ook superaardig. Op het feest lekker gegeten en gedronken, en uiteindelijk zijn ze allemaal bij mij blijven logeren omdat ze helemaal vanuit Nara kwamen. Dat was weer een wilde boel. Morishita kan het niet laten om soms iets raars te doen, en dan kan ik het niet laten om daar even overheen te gaan. Mooi om dan te zien hoe hij schrikt. De dag erop nog even langs de lokale schrijn gegaan, en lekker gegeten voordat de jongens weer terugkeerden naar Nara (behalve Takahata, die ook in Kyoto woont en al eerder wegging wegens een bijbaantje).

Kort

- Vrijdag 12 juni met Daniel, Freddie, Timor, Kirsten, Kaori en nog wat anderen uitgegaan in Sanjô. Daar lekker gegeten en karaoke gedaan.
- Maandag 15 juni mijn eigen test voor 5-kyu gedaan voor kanji en gehaald! Ik zou er nu 1000 moeten kennen, maar ik moet de oude wel goed blijven herhalen... Daarna op naar de 2000!!
- Dinsdag 16 juni was het welkomstfeest voor uitwisselingsstudenten. Was iets formeler dan ik had ingeschat. Het eten was superlekker. Daarna met Daniel bij de rivier gezeten en heerlijk van nachtelijk Kyôto genoten. Ook langs de Shimogamo schrijn gegaan. Blijkbaar zijn die 's nachts allemaal open. Prachtig!

Gieltje revisited

Gieltje is bij mij langsgeweest van donderdag de 18e tot maandag 22 juni. Tof om die gast weer te zien. Met zijn tweeën hebben we flink wat kunnen bijkletsen. Donderdag was er een voetbalwedstrijd van een circle voor uitwisselingsstudenten en Japanners waar ik voor was uitgenodigd. Dat was erg lachen. We speelden buiten, maar op een veld van zaalvoetbalformaat. Het was Japanners tegen de buitenlanders. Het ging redelijk gelijk op, maar na de 3e periode stonden we ineens 9-6 achter. Toen kwamen Gieltje en ik erin (we wisselden steeds door) en hebben we de score snel teruggebracht op 9-8. Toen besloten ze ineens te stoppen om met andere teams te gaan spelen, terwijl deze periode nog veel korter bezig was dan de voorgaande drie. Na overleg besloten we de partij toch af te maken en een laatste periode van een kwartier in te lassen. Wat daar gebeurde was gekkenwerk! We wonnen uiteindelijk met 18-11, en hoewel ik half mank liep van een blessure van de training de dag ervoor, heb ik de Baron trots mogen maken! Ik speelde als een Duitse spits en heb in totaal iets van 10 keer gescoord, mede dankzij het goede (uit)verdedigende werk van Ali de Oezbeek. Ook Gieltje leverde zijn bijdrage, al moest hij al gauw met een rugblessure het strijdveld verlaten. Achteraf werd ik zowaar uitgeroepen tot MVP en ik moest een speech geven. De troffee en het diploma (of hoe noem je dat?) die ik kreeg mogen uiteindelijk in de prijzenkast van Banzai!



De dag erop met Angel en Gieltje naar een klassiek concert geweest waarvan ik kaartjes had gekregen van een vriendin van Ayako (ex-Leiden uitwisselingsstudente). Daarna zijn we bij mij thuis gaan aansluiten bij de borrel, want het huiseten hadden we gemist.

Zaterdag zijn we naar Nara gegaan en okaasan (gastmoeder) was weer erg hartelijk voor ons en we hebben lekker gegeten en heerlijk rustig aan kunnen doen. 's Avonds zijn Hiro en Morishita nog langsgekomen en hebben we een badhuis bezocht en we zijn daarna een eind gaan rijden met de auto, om uiteindelijk bij "Mario raamen" suuuuperlekkere raamen te eten. Allicht de lekkerste die ik ooit gegeten heb!

Zondag een beetje gewinkeld en ook rustig aan gedaan, en maandag weer terug naar Kyoto. Het was een leuke tijd met Gieltje! Ik kijk alweer uit naar de trip die we met Banzai gaan doen 16 juli. De zomer wordt sowieso tof, want er komen echt superveel mensen langs uit NL! Zoveel dat ik nu een schema heb van wie wanneer precies komt enzo. Dus als ik jou er nog niet op heb staan laat even weten wanneer je komt en dan maak ik misschien tijd voor je vrij :p



Verder

Verder heb ik natuurlijk mijn colleges gevolgd, af en toe een toetsje gemaakt, en meegedaan met huisetentjes enzo. Maar dat is een beetje standaard geworden, dus dat heb ik niet afzonderlijk genoemd. Wel heb ik de beloofde foto's van mijn kamer hiero en het uitzicht vanuit mijn raam.

Mijn tweede thuis

Afgelopen weekend, van vrijdag 15 mei tot maandag 18 mei, verbleef ik in het prefectuur Nara. Het was een periode waarin ik wat rustiger aan kon doen bij mijn gastgezin dan de vorige keer (toen bleef ik één middagje), en waarin ik een aantal vrienden weer zag die ik al jaren niet gezien had.

Vrijdag 15 mei

Eerst moest ik de colleges nog uitzitten. Ik had er in ieder geval al wat meer zin in dan de week ervoor, dus op zich viel het wel mee. Daarna heb ik zo snel mogelijk de bus gepakt richting station en tegen de avond keerde ik terug in de "New Town" mamigaoka. Daichan werd helemaal gek toen hij mij aan zag komen. Mijn gastmoeder was bang dat hij van blijdschap een plasje zou doen: een ureshon (van ureshii (blij zijn) en shonben (een plasje)). Mooi toch, hoe die Japanners met woorden kunnen spelen? Het perfecte land voor woordgrapjes! Ik voel me alweer helemaal op mijn plaats!

Dit laatste heeft uiteraard ook te maken met de warmte die ik hier mag ervaren. Het is toch mooi dat ik zomaar een plek heb gekregen waar ik altijd welkom ben? Op zich heb ik niet zoveel bijzonders voor ze gedaan, maar blijkbaar zijn ze me toch soort van een familielid gaan zien. Dat gevoel is trouwens ook wederzijds! Het is gewoon tof hoe okaasan (gastmoeder) altijd met van alles bezig is, en over van alles en nog wat met me wilt praten. En mama (gastoma) die altijd haar eigen ding doet, soms tegen de anderen zeurt dat ze iets niet moeten doen, maar mij ook af en toe wat lekkers toestopt ofzo. Ze praten beide ook echt met een superdialect, en waar okaasan dan nog probeert om voor mij het iets makkelijker te zeggen (wél met een altijd hoog Kansai-accent weliswaar), heeft mama blijkbaar overal schijt aan! Wel grappig, ik merk dat als ik daar ben mijn Japans in het algemeen, maar vooral natuurlijk mijn kansaiben een flinke boost krijgt. Ja, nog veel meer dan wanneer ik in Kyôto ben. Daar zit ik tussen de internationale studenten en Japanners die van overal in Japan vandaan komen. Zelfs de mensen die uit Kyôto komen platen lang niet zo plat als bij mijn gastgezin. Jammer was dat Yuuko (gastzus) er opnieuw niet was, maar die komt in ieder geval van de zomer weer terug!

Wat ik ook bijna was vergeten, was hoe lekker mijn gastmoeder kookt! Toen ik er voor het eerst was kon ik uiteraard nog niet echt vergelijken, maar ik kan nu zeggen dat mijn gastmoeder echt uitzonderlijk goed kookt. Ze verzint de meeste gerechten ook gewoon ter plekke, afhankelijk van wat er is. Dit had ik me vroeger nooit gerealiseerd, maar omdat ik nu zelf ook "soort van" ervaring heb met koken, heb ik er dit keer ook wat vraagjes over gesteld in plaats van dat ik het alleen maar opeet.

En Daichan was er ook weer! Hij lijkt mij niet te zijn vergeten. Hij springt steeds tegen me op en gaat vervolgens op zijn rug liggen. Dan wil hij dat ik hem over zijn buikje aai. Hij is echt kapot schattig!

Zaterdag 16 mei – maandag 18 mei

Er stond een vol programma voor de boeg. Het waren echt allemaal dingen die ik leuk vind: raamen eten, zaalvoetballen, naar een badhuis, bij Morishita thuis zitten en lekker eten en drinken, en een PES-toernooi. Achteraf hoorde ik dat Hiro dit voor me had georganiseerd. Echt supertof van hem!

Het begon om half 3 ’s middags, toen Morishita (voetbal club) mij samen met Morimori (klas) met de auto kwam ophalen bij mij thuis. Met z’n drietjes gingen we een eindje rijden, tot de grens tussen de provincies Nara en Osaka. Daar was één of ander uitzichtpunt. Het was mooi om te zien hoe ik die gasten al bijna 3 jaar niet meer had gezien, maar dat het gelijk weer was zoals altijd. Morishita blijft echt een bijzonder gestoorde Japanner. Soms kan hij ook ineens heel serieus zijn. Maar niet voor te lang.

Nadat we even wat gesnacked hebben bij de MacDonalds gingen we Hiro ophalen in Yamato-Takada. Bij het station “Goidô” ontmoette ik “Champ”, Takenaka, Saiga en Nakamura. Behalve Takenaka (die ik tijdens mijn vakantie in 2006 kort op het station ontmoet had) had ik ze allemaal niet meer gezien sinds 2004. Ik kende ze ook wat minder goed dan de mensen uit mijn klas of van voetbal, maar ik heb het wel goed met ze kunnen vinden. Champ was de ietwat mollige gozer van tennis, met hem had ik eigenlijk bijna nooit echt gepraat. Saiga was de altijd lachende vriendelijke gast van honkbal, die me af en toe goed had geholpen. Naka-chan kende ik vooral omdat hij in nanakumi (klas 7) zat, waar ook wat vrienden van voetbal zaten. Ook gedenkwaardig was de sportdag waar hij eerste werd met de 100 meter en ik tweede. Ze waren allemaal verbaasd dat ik het allemaal nog wist! Met zijn achten gingen we dus raamen eten. Was een erg lekkere volle raamen. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik daar wel van hou! Verder niet veel te vertellen over het raamen eten denk ik…

Met een volle buik gingen we eerst even koffie halen, en toen rustig richting de sporthal van Saiga’s universiteit. Daar ontmoette ik Fujii weer, de toenmalige aanvoerder van ons voetbalteam. Ik deed eerst alsof ik niet meer wist wie hij was, na aanmoediging van Hiro en Morige :p We hadden de hal twee uur lang voor onszelf. Was erg leuk om weer te voetballen, voor het eerst sinds ik in Japan ben! Nadat ik een paar goals had gemaakt begon men mij “elite senshu” (elitespeler) te noemen, waar ik het niet helemaal mee eens was. Gelijk als je als buitenlander iets goeds doet, wordt er gedacht dat je één of andere superheld bent ofzo :p. Dus ik nam mijn wraak door af en toe hetzelfde toe te fluisteren wanneer Hiro bijvoorbeeld scoorde. Het voetballen ging wel redelijk, maar ik had door slaapgebrek niet echt veel concentratie de tweede helft. Oh, Yoshioka Naoya en Shû-chan waren ook nog aangeschoven. Zij zijn beide van de voormalige honkbalclub en waren altijd vriendelijk tegen me. Leuk om te zien dat het na al die jaren goed met ze gaat.

Na het voetballen zijn we naar een sentô (badhuis) gegaan. Net als de week ervoor was dit echt super relaxed. Dit keer was het ook nog eens een superuitgebreid badhuis, met allemaal verschillende baden. Sommige waren wel erg heet, maar na een tijdje went het en voelt het erg goed aan. Naderhand ook voor het eerst goed gepraat met Champ. Het was duidelijk dat ik nu meer had om over te praten, en Champ blijkt een erg vriendelijke gast te zijn! Ze schrikken allemaal wel wanneer ik zeg dat ik aan Kyôto University studeer. En ik steeds maar weer uitleggen dat ik helemaal niet zoveel verschil merk kwa intelligentie van studenten aan mijn universiteit vergeleken met hun. Natuurlijk heb je af en toe een geniaal iemand op Kyô-dai, maar 90 % is niet veel slimmer dan mijn vrienden uit Nara. Het heeft allemaal vooral te maken met hoeveel je bereid bent op te offeren voor een plekje aan een goede universiteit. Nogal een ander systeem dan in Nederland.

Na de sentô heb ik afscheid genomen van de meeste mensen, behalve de mensen van voetbal (Hiro, Fujii, Morishita) en Morimori. We gingen boodschappen doen bij een grote supermarkt die 24 uur open was, en we hebben echt enorm veel eten en drinken gehaald daar. Bovendien hoefde ik niets te betalen… Daarna zijn we naar Sakurai gegaan (waar ook mijn school was, Sakurai High School), waar Morige op zichzelf woont. Hij heeft een mooi plekkie daaro! Daar hebben we lekker gegeten, gedronken en PES gespeeld (heet hier Winning Eleven). Ik heb uiteindelijk gelukkig wel alles gewonnen. Heel lang gezeten en gepraat en dat was supergezellig. Rond half 6 ’s ochtends gingen Morikawa en Fujii weg (die moesten nog honkballen diezelfde dag), en zijn Hiro, Morishita en ik even gaan slapen. Ik kon niet echt slapen, dus ik heb maar even tv gekeken. Die heb ik thuis niet, dus was wel grappig om dat weer eens te zien. Toen de rest rond 14 uur eindelijk wakker werd, hebben we nog even gezeten, wat gepraat, elkaar foto’s laten zien enzo. Was erg gezellig. Rond 19 uur werd ik naar mijn gastgezin thuisgebracht. Ik was dus al ruim een dag constant met de jongens, en het was echt zó voorbij. En echt bizar dat het zo snel weer leek zoals vroeger. Er was echt geen seconde nodig om weer “aan elkaar te wennen” ofzo.

Eenmaal thuis kreeg ik opnieuw superlekker eten van mijn gastmoeder. Ik besloot nog maar een dagje te blijven. Maandag ben ik toch vrij en ik was nu eenmaal helemaal naar Nara gekomen. Okee, het is maar twee uurtjes reizen, maar dat is toch wat. Verder rustig aan gedaan, vooral uitgerust enzo, en toen zat het avontuur erop. Een geweldig weekend met mijn vrienden en mijn gastgezin. Ik ben blij dat er ook in Japan mensen bij wie ik blijkbaar altijd terecht kan! Wat foto's van mijn kamer en de omgeving van Mamigaoka (wijk waar mijn gastgezin woont).

Lake Biwa + bergen + sentô = het charisma van prof. James

Zo, dit is eigenlijk een vervolg van het vorige, maar omdat het zo lang werd heb ik het maar in tweeën geknipt. Het grootste verschil is dat deze dagen zich in de omgeving van Kyoto afspeelden.

Donderdag 7 mei

’s Ochtends de kanji toets, en ik moest het diezelfde ochtend nog voorbereiden… Het ging dus niet zo goed, maar dat kwam eigenlijk vooral doordat ik de week ervoor ziek was geweest en niet wist wat er geleerd moest worden. Door de vakantie kon ik in de tussentijd ook geen vrienden bereiken om het te vragen. Naar verhouding ging de tussentoets eigenlijk nog best okee. ’s Middags een beetje zelfstudie gedaan, en ’s avonds zou ik Akio ontmoeten, die in Kyoto was. Ik nodigde Angel ook uit en Akio nam een vriendin mee, Anna. Met zijn vieren zijn we bij een izakaya gaan eten. Was erg gezellig. Daarna nog even bij een klein maar zeer sfeervol Rock café gezeten. Na Akio te hebben gesproken, heb ik besloten om bij een voetbal “circle” te gaan. Dit is minder fanatiek dan een club, en ze trainen iets van 1 á 2 keer per week. Akio heeft zelf uiteraard een verleden bij TFC Banzai toen hij in Leiden was op uitwisseling in ons eerste jaar, en hij vond het daarom leuk als wij in het team zouden gaan spelen waar hij vroeger speelde. Inmiddels werkt hij al full-time bij een energiebedrijf in de buurt van Tokyo.

Vrijdag 8 mei

Vrijdag had ik even geen zin in de colleges. Licht positief was nog dat mijn korte toets van de week ervoor bij grammatica foutloos was, dit in tegenstelling tot de week ervoor. Verder niet echt veel te zeggen over deze vrijdag. Of wel! Ja, ’s avonds heb ik de Portugees Marco gesproken, en voor het eerst goed. Was erg leuk. Ik kende hem eigenlijk nog niet zo goed, alleen een beetje oppervlakkig, maar inmiddels kan ik hem toch wel een vriend noemen. Dankzij het gesprek met hem had ik meer zin gekregen om mee te gaan met de “Trip” met het huis de dag erop.

Zaterdag 9 mei

We werden vroeg wakker en vertrokken met een man of 24 richting de bushalte vlakbij. Met de bus gingen we naar Kyoto centraal, en daar pakten we de trein naar het noordoosten richting het meer “Biwa”. De reis was erg tof. We verbleven in een minshuku (Japanse stijl herberg), en zaten zowel vlakbij de bergen als bij het meer. Ik heb het echt enorm naar m’n zin gehad. Het was een heerlijk rustige omgeving en het weer was goed. Bovendien heb ik tijdens deze trip een aantal huisgenoten pas echt redelijk leren kennen en ik kan voor het eerst zeggen dat ik vrienden heb gemaakt. Uiteraard zal ik sommige ervan nog stukken beter leren kennen komende maanden, maar ik ben blij dat deze 2-daagse trip een mooie gelegenheid bood.

Zaterdag na aankomst op het station "Makino" werden we opgehaald door de huisvader van de minshuku. Hij had zijn twee kinderen ook bij zich, die liepen met allemaal speelgoedpistolen enzo rond. In de bus zijn Shige (mijn buurman. Een hele toffe Japannert die ook uit Nara-provincie komt. Hij is kampioen karate van de gehele Kansai regio!), Marco en ik talloze malen neergeschoten door het kleinste kind, zie foto's. Elke keer als we reageerden kwam er een brede grijns op het gezicht van het jochie van misschien 2 of 3 jaar oud, wat erg grappig was.

Na even onze spullen in de minshuku te hebben achtergelaten zijn we naar het meer gegaan, waar sommige mensen hebben gezwommen (ik niet hoor, veel te koud!). Daarna hebben we heeeerlijk gebarbecued bij de minshuku. Tja, veel meer valt er niet te vertellen, ik laat wel wat foto’s zien. Het was in ieder geval heerlijk ontspannen en ik had een leuke tijd met mijn huisgenoten.

’s Avonds zijn we naar een sentô (Japans badhuis) gegaan. Vergeleken met de andere sentô en onsen (natuurlijke heetwaterbron) die ik heb bezocht stelde dit niet zoveel voor, maar het was echt zooooo relaxed. De massagestoel achteraf voelde ook goed. Ik voelde me tot zondagavond gewoon nog “toasty”, zoals ze in Suikoden zouden zeggen. Ik denk dat ik in Kyoto ook maar af en toe een sentô ofzo ga opzoeken. Van Felix hoorde ik dat er ook een onsen ergens vlakbij in de bergen was, dus ik ga maar even navraag doen waar precies.

Na terugkomst van de sentô hebben we pictionary gedaan en daarna een soort spookwandeling. Ik zat gelukkig bij okaasan (de huismoeder die ook mee was), dus ik hoefde niet bang te zijn. Ik was het stiekem wel een beetje omdat Japanners dus echt allemaal daarin geloven. Dan wordt het voor jezelf toch wel wat echter en enger dan wanneer het liedje van Bassie en Adriaan in je hoofd zit! Daarna hebben we vuurwerk afgestoken, erg typisch Japans natuurlijk maar wel leuk en gezellig.

Zondag 10 mei

Ik had heerlijk geslapen omdat deze futon (Japans bed?) erg lekker lag en bovendien schoon was. Hierdoor kwam ik op het idee om mijn eigen bed ook maar te verschonen binnenkort. Het ontbijt was errug lekker, ik hou echt van deze Japanse ontbijtjes, lekker vullend met van alles en nog wat. Ik eet het allemaal op! ’s Middags zijn we een stukje een berg opgereden. Een mooi deel wat in de winter skiegebied is. Een beetje gesport enzo, en vervolgens zijn we weer naar huis gegaan. Op Kyoto station heb ik nog met een aantal huisgenoten superlekkere raamen gegeten. Toen ik thuis was, was ik supermoe. Niet echt veel meer gedaan de rest van de dag. Vooral mijn blog geschreven en lekker rustig aan gedaan. Oh, ik heb ook de 6kyu test van karakters gedaan, en die heb ik gehaald! Nu kan ik dus aan 5kyu (niveau 5) gaan beginnen, en als ik die haal en de rest ook nog even goed herhaal ken ik alle karakters die Japanse kinderen aan het eind van de basisschool horen te kennen. Een mooi doel om ergens eind mei/begin juni proberen te behalen! Nog even wat foto's van de reis:

Maandag 11 mei

Niets bijzonders gedaan. Vooral heel lang geslapen, heel veel boodschappen gedaan (het was zoveel dat ik twee keer moest. 1 keer naar de supermarkt, waar ik veel fruit en andere gezonde shit heb gehaald, en 1 keer naar een grote winkel waar je beddengoed, handdoeken enzo kunt kopen. Daar ook van alles gehaald. Great succes!!), en dit blog geschreven. Morgen beginnen de colleges pas echt weer, dus dan ga ik er weer flink tegenaan. Het is de afgelopen dagen erg heet hier, tegen de 30 graden. Maar omdat het lente is en het regenseizoen nog niet begonnen is, voelt het erg prettig aan. Het koelt ’s avonds ook nog eens lekker flink af. Dit is eigenlijk een zomer zoals je hem wilt hebben. De Japanse zomers zijn vreselijk. Zelfs mensen uit Singapore, Korea en andere Aziatische landen vinden de Japanse zomers erger dan hun eigen zomers. Jack, de Italiaan hiero, neemt ook geen halve maatregelen; hij vond het vorig jaar zo vreselijk dat hij dit jaar augustus en september tijdelijk terug zal keren naar Italië. Ik red me wel, zolang ik een handdoek, een waaier en airco heb.