Augustus: doldwaze avonturen

Opnieuw een onwijs lange post. De afgelopen maand was druk, maar ontzettend leuk. Omdat het zomervakantie was had ik veel opties voor uitstapjes enzo, en die heb ik dus ook gemaakt. Doordat ik zo de mensen hier nog beter heb leren kennen, kan ik inmiddels stellen dat ik hier de tijd van mijn leven heb en absoluut niet weg wil. En dat is eigenlijk voor het eerst. Zoals allicht bekend is, kende ik in het begin wat onverwachte aanpassingsproblemen en wat andere dingen die het moeilijk maakte om hier echt te genieten. Hierdoor realiseerde ik me hoeveel het scheelde dat ik de vorige keer in een gastgezin zat. Toen werd een hoop door hen en de organisatie YFU geregeld. Nu was ik vooral op mijzelf aangewezen, in een compleet nieuwe omgeving. Ik heb onderschat hoeveel tijd het kost om vanaf nul een eigen leventje op te bouwen. Ik heb zelfs een tijdje gehad dat het mij niet zoveel uitmaakte of ik nou in Kyoto of in Leiden zat. Goed, het is dus gelukkig steeds leuker geworden en inmiddels zit ik echt in een roes… elke dag gewoon puur genieten. Wat een leven! Ik ben werkelijk een bevoorrecht mens.

De laatste dagen van juli heb ik veel met Angel gehangen. Niet eens omdat het een derde helft betrof ofzo, maar Angel zou alweer bijna teruggaan naar Nederland, en we wilden nog een game uitspelen. Uiteraard ook af en toe PES gespeeld hoor. Angel was in juli zo vaak bij mij, dat sommige mensen dachten dat hij ook hier woonde. Uiteindelijk werd dit ook even waar, want de laatste dagen van juli had hij hier een eigen kamertje gehuurd.

Een typische derde helft met Angel. Zo hebben we vaak gezeten!!!

Bezoekjes: Hofnar, Renzo, familie

1 augustus kwam de Hofnar op bezoek. Hier had ik mij al een tijdje op verheugd omdat we nog niet echt bij hadden kunnen kletsen. In het begin had hij ook nog Florian bij zich, van zijn middelbare school. De eerste dag hebben we toen wat sightseeing gedaan in Kyoto. ’s Avonds kwam Angel nog langs en hebben we karaoke gedaan, en daarna op mijn kamer wat gehangen. De tweede dag gingen we ’s ochtends vroeg naar mijn gastgezin in Nara. Mijn gastzus Yuko was namelijk voor een aantal dagen terug, en ik kon haar dus voor het eerst sinds jaren weer zien. We hebben ’s middags “Nagashisômen” gedaan/gegeten, waarbij je de noodles laat stromen in een soort glijbaan van bamboe. Je pakt de noodles op met je hashi (stokjes) en dan is het eten. Erg grappig. De kinderen uit de buurt vonden het ook erg leuk, en binnen een mum van tijd waren er een hoop kinderen en jonge moeders mee aan het genieten. Saya, de beste vriendin van Yuko, kwam ook nog langs met haar dochter Ayane. ’s Avonds had okaasan nog iets heel lekkers gekookt waar ook de Hofnar als vegetariër van kon meegenieten, en we hebben wat gewinkeld en zijn daarna naar de lokale matsuri (festival) gegaan. Omdat het een enorm lokaal evenement was, werden we enorm aangestaard toen we daar liepen in onze zojuist met behulp van Yuko en okaasan gekochte senbei (soort yukata maar dan anders).

De volgende dag hadden we ’s middags afgesproken met Morishita, Kajikawa en Angel om een tripje te maken naar Yoshino. Hiro’s pa komt daar vandaan, en Hiro wilde ons graag daarheen meenemen omdat het zo afgelegen is. Morishita bracht ons erheen met de auto. Het was een korte maar geweldige trip. Een mooie omgeving ook daar. Ik hou wel van het platteland. Nadat we aankwamen eerst een beetje gevoetbald. Angel had Morishita’s schoen nog in een hek vastgeknoopt, wat erg lang duurde voor we het loskregen. We verbleven (gratis!!!) in een minshuku, waarvan de eigenaar weer een bekende was van Hiro’s oma. Daar hebben we even onze spullen gedropt en een Japans bad genomen, waarna we in onze yukata teruggingen naar huize Kajikawa. Daar hebben we gebarbecued. Was echt ontzettend lekker. De groenten waren allemaal vers van de eigen kweek.

http://www.youtube.com/user/Sjaakjoop#play/all/uploads-all/1/ZJCEApftQxc

Ook wat bijgepraat met Hiro’s oma en tantes, hele aardige mensen. Vooral Hiro’s oma zal ik niet snel vergeten, een ontzettend lief mens. We moesten echt honderd keer zeggen dat ze iets niet hoefde te doen, want ze was constant bezig het ons nog comfortabeler te maken door een stoel, wat te drinken, of iets anders te brengen. En ze bidt iedere dag voor de wereldvrede! Moeilijk om over te brengen in tekst, maar de oprechte vriendelijkheid van deze vrouw heeft me best geraakt. Ik zal er zeker nog eens langsgaan om mijn dank te tonen. Ze waren zo blij dat er jonge mensen langs kwamen, en helemaal buitenlanders. Toch wel triest om te zien dat in zo'n mooie omgeving de basisscholen enzo langzaam verdwijnen, omdat jonge gezinnen allemaal naar de stad trekken. Kinderen en andere jongelui zag je er dus vrijwel niet. Allemaal oudere mensen die hun leventjes uitzitten, maar niet zonder plezier hoor. Het had iets moois en tegelijkertijd iets treurigs.

Na het eten teruggekeerd naar de minshuku, waar we op onze eigen manier het feest compleet hebben gemaakt door behoorlijk te gaan “zieken”. Angel was erg uitgeput van al zijn voorbereidingen om weer terug naar NL te gaan.

De dag erop hebben we een waterval bezocht, en in het parkje ernaast hebben we geluncht met de bentô die we van Hiro’s familie mee hadden gekregen. Dit was de grootste, meest luxe, meest lekkere bentô die ik ooit had gegeten. Echt alles zat erin: van hoge kwaliteit sashimi tot tempura, verse groenten, alles. Genieten. En je bijna schuldig voelen voor alles wat je zomaar krijgt, alleen maar door je aanwezigheid. Erg bijzonder. Nadat we terugkeerden naar Kashihara, namen Angel en Martijn afscheid van Hiro en Morishita, die elkaar voorlopig niet meer zouden zien. Ik keerde met de twee Nederlanders terug naar Kyoto. De Hofnar pakte ’s avonds de bus terug naar Kyûshû, en daarmee kwam een einde aan een kort maar gezellig bezoekje.

Woensdag 5 augustus had ik een welkomstfeest voor het nieuwe huisgezin. Ik had zelf nog wat geholpen bij het koken enzo. Hun drie kinderen zijn wel wat druk, maar het lijken me leuke mensen. Omdat ik komend semester vice-voorzitter van het huis ben, zal ik veel met ze in contact komen.

6 augustus kwam Renzo langs voor een paar dagen. Ik was iets te laat op Kyoto centraal, maar gelukkig vonden we elkaar al snel. Renzo blijft een tof mannetje. Eigenlijk hebben we die paar dagen helemaal niet veel bijzonders gedaan. In tegenstelling tot het bezoek van de Hofnar, waar we een druk programma hadden, had ik met Renzo niet echt een concreet plan van wat we wilden doen. Maar dat betekent niet dat het niet leuk was! Veel bijgekletst, PES gespeeld, tafeltennis gedaan, en op allerlei lekkere plekjes gegeten. Angel kwam ook af en toe langs. Vooral bij de tent van Yuki’s moeder hebben we het bont gemaakt. Ontzettend veel bijzondere dingen gegeten, van hertenlever tot kogelvis.

10 augustus had ik een rustdag, zo staat hier in mijn agenda. Maar het zou goed kunnen dat Angel gewoon weer langs is geweest hoor.

11 augustus ging ik naar Hiroshima. Mijn ouders, zusje en haar vriend waren namelijk al ruim een week in Japan, en vanaf deze dag zou ik ze gaan vergezellen. Maar niet voordat ik de Hofnar en zijn vriendin nog even opzocht, want die waren ook toen in Hiroshima. Was leuk om Maki toch nog even te kunnen spreken. Met zijn drieën hebben we Miyajima bezocht en de berg daar opgegaan. Daarna nam ik afscheid van de Hofnar en ging ik terug naar de stad waar mijn ouders wachtten. Nou, dat was natuurlijk ook weer leuk.

De dag erop weer terug richting Kyoto gegaan, en ik heb echt mijn best gedaan om ze daar geduldig rond te leiden. Was af en toe moeilijk, omdat ik gewend ben dat de meeste mensen in elk geval wel een beetje de taal spreken, en het kost zonder dat je het in eerste instantie merkt behoorlijk veel energie om steeds tussen talen te switchen. Onder andere wederom bij Yuki’s moeder geweest (“Madoi”), bij mij thuis geweest waar huisgenoten Madoka en Anri ze nog even hebben gesproken, meegenomen naar lekkere eetplekjes, en wat sightseeing gedaan. Het was erg mooi om met Obon in Kyoto te zijn, want dan worden er een aantal karakters op een vijftal bergen ’s avonds aangestoken. Nou goed, het was voor mij ook wel weer leuk om mijn ouders, Hananja en Joshua weer te spreken hoor. En ik heb ze met veel plezier rondgeleid, al had ik steeds het gevoel dat ik ze wat meer had moeten laten zien enzo, maar volgens mij hebben ze het wel leuk gehad.

Tussendoor had ik nog een avondje “vrij” genomen, omdat ik de 14^e het afscheidsfeest had van mijn huisgenoten Toku, Nic, Yan, Kengo en Madoka. Allemaal totaal andere mensen, waarmee ik het met de één beter kan vinden dan met de ander, maar goed om ze nog één keertje allemaal gedag te kunnen zeggen. Er komen uiteraard ook weer nieuwe mensen, maar goed, die ken ik voorlopig nog niet.

De plotselinge verschijning van Mt. Fuji

Tja, je bent in Japan of je bent er niet. Toen mij door Eiji werd gevraagd om mee te gaan naar Mt. Fuji, kon ik het bijna niet laten. Dus besloot ik een dag voordat ze gingen ook mee te gaan. Ze hadden namelijk nog een plekje over in de huurauto. De deelnemers waren huisgenoten Shige (buurman, de kalende karate kampioen die ook uit Nara komt!), Eiji (toffe gast die eind juli terug kwam van een jaar Frankrijk), Yuki (een Argentijnse Japanner waar ik goed mee kan opschieten, hij speelt ook PES!), Akiko (Yuki’s vriendin, officieel dus geen huisgenoot maar goed, heeft lang in Mexico gewoond geloof ik), Madoka (geweldig mens! Een unieke persoonlijkheid, moeilijk te omschrijven) en Anri (ook een geweldig mens! Enorm spontaan, gevoel voor humor, en erg goed in Engels!). Kortgezegd: we vertrokken de avond van de 17^e, kwamen vroeg in de ochtend aan, daar hebben we een manga café bezocht waar je bij kon slapen, internetten, chillen… ’s middags Fuji Q Highland bezocht, een attractiepark met de snelste achtbaan van Japan, en na een onsen bezocht te hebben ’s avonds begonnen aan de klim. Die duurde lang, maar was enorm de moeite waard. Samen met Shige bereikten we als enige twee de top op tijd voor de zonsopgang. Spectaculair, zo hoog boven de wolken.

Het afdalen was zwaarder dan de klim, maar uiteindelijk bereikten we tegen het eind van de ochtend de auto. Shige kreeg het voor elkaar om ons bijna direct hierna (eerst wederom onsen bezocht, wat echt enorm helpt om je wat beter te voelen!) weer terug te rijden naar Kyoto. Die vent heeft bijna alles gereden zonder echt te klagen. Hij ging wel veel zingen in de auto om zichzelf wakker te houden.

In Kyoto was Gieltje aanwezig om mij voor de laatste maal te ontmoeten. Okonomiyaki gegeten, beetje games gespeeld, bijgekletst, je kent het wel. Hij bleef bij mij pitten, en de dag erop ging hij ’s avonds terug naar Fukuoka om nog de laatste loodjes af te werken.

Een dagje rust gepakt, Angel kwam dit keer niet langs, en de 22^e had ik de bruiloft van huisgenoot Cedric en Sei-chan. De receptie was in de lobby van ons huis, en daarna zijn we nog naar een club gegaan. Leuk gedanst enzo. Ik werd nog van het podium gehaald omdat daar alleen maar meisjes mogen dansen. Discriminatie!

De vele gevaren van prefectuur Tochigi

De dag erop, de 23^e, ging ik ’s avonds met de nachtbus richting Tokyo. Ook dit keer ging ik met huisgenoten: Anri, Madoka en Kayako. De 24^e hebben we Tokyo Dinsey Land bezocht, en die avond hebben we de laatste trein gepakt richting Tochigi, waar we bij Anri’s moeder verbleven voor een paar dagen. Was heel erg leuk, al ben ik wel enorm gepest door de meisjes, vooral Anri en Madoka. Enorm vaak mee uit eten genomen door Anri’s moeder, en ze heeft ook lekker voor ons gekookt. Supergastvrij en een heel grappige vrouw, vooral als ze ruzie heeft met Anri. Die dagen hebben we redelijk rustig aangedaan. We hebben wel Nikkô bezocht, een bijzonder mooi natuurpark met veel mooie natuur en mooie gebouwen. Ook hebben we de oudste school van Japan bezocht in Ashikaga. Een mooie tempel en een mooie schrijn bezocht, en we hebben daar een kofun (grafheuvel uit de Japanse oudheid) ontdekt die we beklommen hebben.

De 28^e vertrok ik uit Tochigi en ging ik naar Tokyo, waar ik Esra heb opgezocht. Hij is ontzettend gespierd geworden vergeleken met de vorige keer! Van een vriend van zijn dojo, Nakamura, begreep ik dat hij de sterkste is van hun hele dojo! Wat bijgepraat, games gespeeld, een dvd gezien van wat karate wedstrijden, en ook nog even geslapen.

De ochtend erop moest ik weer vroeg naar Kyoto, want daar zouden Dorith en Remy komen om een dagje mee te hangen. Ook hun had ik inmiddels al lang niet meer gezien, dus was erg leuk. We hebben wat minder toeristische plekjes kunnen bezoeken dan we aanvankelijk hadden gewild, maar het waren makkelijke gasten en ze vonden het al leuk zat om een beetje bij mij thuis te hangen (tafeltennis! Dit speel ik de laatste tijd trouwens vrij vaak met huisgenoten Eiji, Yuki en Marco), winkelen, lekkere eetplekjes te bezoeken etc.

Diezelfde avond had ik ook nog een afscheidsborrel van Felix, die binnenkort ook weer teruggaat naar Nederland. Een paar dagen later ook nog een futon en een waterkoker van hem overgenomen!

30 augustus ging ik voor het eerst sinds tijden weer naar een training van voetbal, en dat was nodig! 2 september stond een voetbaltrip op het programma van drie dagen.

31 augustus had ik een kleine reünie van mijn klas van vijf jaar geleden. Wat gegeten en gedronken, bijgekletst, en daarna met de jongens wezen bowlen. Uiteindelijk haalde Morishita mij en Morimori op en ben ik bij hem blijven pitten. De dag erna kwam Hiro ook nog langs en hebben we samen geluncht en ze hebben kleren voor mij uitgezocht. Erg tof dat Morishita (die niet eens bij mij in de klas zat!) mij altijd ophaalt als het nodig is met de auto en me bij hem laat blijven pitten. Doen ze allemaal zomaar, alsof het vanzelfsprekend is!

2 september ’s ochtends heel vroeg opgestaan en naar de universiteit gegaan, waar de mensen van voetbalcircle quindici hadden afgesproken om op de voetbaltrip te gaan. We hadden drie huurauto’s en gingen naar het prefectuur Shiga, vlakbij het meer Biwa, waar we 3 dagen zouden verblijven in een hotel voor een voetbaltoernooi. Ook dit was weer een leuk avontuur. De mensen van de circle een stuk beter leren kennen, en ik heb mijn best gedaan om van waarde te zijn voor het team. Het begin van het toernooi ging moeizaam, maar de laatste dag wonnen we gelukkig beide wedstrijden, waardoor we een redelijke eindklassering hadden. De eindborrel was ook erg leuk, en daarna nog karaoke gedaan.

Woensdag 9 september met huisgenoten naar de Inari-schrijn geweest. Was mijn eerste keer!