Bereikbaar zijn is fijn

De als volgt beschreven periode was er eentje waarin ik mij op mijn plaats begon te voelen, waarin ik minder nutteloos van hot naar her werd gestuurd, en waarin ik eindelijk contact op kon nemen met iedereen. Zowel vrienden uit Nederland die in Japan verbleven, als mijn Japanse vrienden uit Nara.

Maandag 13 april – maandag 20 april

De colleges gingen echt beginnen, en ik kreeg steeds meer een idee welke vakken ik wel en niet wilde volgen. Maar, die verdraaide Placement toets moest ik wel doen. Mensen om mij heen, onder andere oude bekende Timor (van YFU jaar), stelden mij gerust. Wat trouwens ook bizar was, was de eerste keer dat ik met Japanners een college ging volgen. Zoals ik al had verwacht was ik de enige buitenlander, en ik was bovendien nog aan de late kant ook. Ik vond het echt moeilijk die stap te zetten om toch het vak te volgen. Ik kon bovendien ook gewoon wegblijven. Maar goed, ik zette me er op de één of andere manier overheen en aan het eind van de donderdag van deze week had ik letterlijk hoofdpijn van al dat Japans dat op me af was gekomen. Ik was er helemaal gaar van en maakte hele basic fouten. Maar oh, wat was ik blij. Daarom was ik naar Japan gekomen. Om opnieuw helemaal bedolven te raken onder het Japans, maar om er dit keer aan te wennen en het uiteindelijk te kunnen volgen. De uitdaging kon beginnen.

De placement test viel tegen, en ik was bang omdat ik in een zaal zat vol Chinezen en andere Aziaten. Deze mensen hebben over het algemeen zeer goede Japanse taalvaardigheid. In het geval van Chinezen omdat ze de meeste karakters al kennen (deze zijn vroeger uit China geïmporteerd), en in het geval van de Koreanen omdat Koreaans een soortgelijke grammatica heeft. De vakken die ik wilde gaan volgen zaten vooral in het niveau Intermediate III. Na Elementary I en II heb je 3 niveaus Intermediate en als hoogste niveau Advanced. Ik ging dus voor het vijfde niveau van de zes. Mijn karakterkennis was zoals ik al wist crap, maar ik hoop met grammatica en vooral begrijpend lezen nog wat punten te scoren. Helemaal gefrustreerd vertelde ik Rianne-sempai (die zit hier voor haar master) dat al die andere lui alleen maar goed scoren omdat ze exact weten wat ze krijgen. Er zijn hier dus echt mensen die al een eerste graad Japans diploma hebben behaald, zonder dat ze nou echt goed zijn ofzo. Dit komt doordat ze speciale boeken hebben waarin precies staat wat je voor zo’n examen moet kennen. Helemaal gefrustreerd heb ik gelijk dus ook maar wat van die boeken gekocht. Dit zal nooit meer in mijn nadeel werken.

Ik was helemaal geschrokken van hoe vaak ik Nederlands kan spreken bij ons op de uni. Ik dacht dat ik zo’n beetje de enige zou zijn, maar behalve Rianne en Timor zitten er nog wat andere Nederlanders en Belgen. Best bizar. Had ik niet op gerekend. Nu wordt mijn Nederlands dus in ieder geval niet zo slecht als de vorige keer. Eigenlijk best wel jammer :p

Woensdagavond ging ik ook mijn eerste keer Nederlands les geven aan Dylan en Kai, twee half Japanse half Nederlandse jongens. Het was echt bijzonder om dat te doen. Ook echt bijzonder dat twee jongens, die tot op het lokale dialect af gewoon helemaal Japans spreken en zijn, ook nog eens passief Nederlands begrijpen. De oudste van 14 kan zelfs vrij goed spreken. Toffe jongens, in elk geval, en aangezien het achteraf ook heel gezellig kletsen is met de ouders erbij, lijkt het me leuk om hier regelmatig te blijven komen.

Avondeten doe ik regelmatig met huisgenoten. Nick nodigt ons meestal uit, en dan gaan we met een groepje van 3 a 4 man ergens eten. We hebben een gezellig eethuisje hiernaast, waar je voor een euro of 4 een complete maaltijd kunt krijgen. En wanneer ik zeg hiernaast, is het dus ook gewoon echt hiernaast, 1 deur verder. Het barst hier van de leuke eetgelegenheden. Zoals ik al wist is het goedkoop, en daarnaast zijn de maaltijden ook nog eens erg gevarieerd en gezond.

Vrijdag 17 april was de eerste Common Meal, gezamenlijk eten met het huis. Vijf mensen koken afwisselend, mensen mogen gasten meenemen, en na het eten is er een korte huisbespreking. Daarna is er een borrel. Was net zoals de zaterdag ervoor erg gezellig, en hoewel ik hier thuis nog niet echt superveel vrienden heb ofzo merk ik wel dat ik het met sommige mensen goed kan vinden.

Zaterdag heb ik de koelkast en rijstkoker die Felix voor mij bewaard had bij hem opgehaald. Thanks hiervoor nog! De taxichauffeur was behulpzaam en voor een kleine 1000 yen had ik de spullen naar mijn adres vervoerd. Er rijden hier echt overal taxi’s. Er staat constant een rij voor de ingang van de universiteit. Een heel bruikbaar en ook nog eens betaalbaar vervoermiddel. Je hoeft nooit bang te zijn ergens niet te kunnen komen. Scheelt weer.

Zaterdagavond gingen we met een hele grote groep uitwisselingsstudenten eten bij een izakaya. Dit keer was het een hele grote tent, met echt superlekker eten en drinken. Het was uiteindelijk wel mijn duurste avondje uit in Japan, maar aangezien ik het voor de rest rustig aan doe - en omdat het supertof was - heb ik er geen spijt van. Na het eten zijn we met een kleiner groepje van 7, later 6 man karaoke gaan doen. Was mijn eerste keer weer in Japan (de vorige keer was in Duesseldorf. Echt, toen ik daaraan dacht en besefte dat Duesseldorf nog maar 3 weken geleden was, ging ik bijna kapot. Het leek alweer zooooveel langer geleden, omdat er in de tussentijd zoveel gebeurd was. Die studiereis met tanuki naar Duesseldorf was trouwens supervet!!!). Echt ouderwets genieten op liedjes als Linda Linda. Veel gebabbeld met Australiër Daniel, die vaak bij mij in dezelfde groep zit met college. Hij is een maandje terug getrouwd met een Japanse en geeft les aan scholieren. Verder waren er drie hele toffe Brazilianen en een Duitse. Na het karaoke ben ik met Daniel in een hele typische raamen-tent wezen eten. Echt zo’n tent waar maar plek is voor een mannetje of 7. Het ging er goed in, laat op de avond, en ik kon lekker naar huis fietsen om te slapen. Tof dat ik zo middenin Kyoto woon. De anderen (behalve Daniel dus, die ook in het centrum woont) moesten allemaal haasten om de laatste trein te halen.

Gisteren, zondag, rustig aan gedaan. Beetje aan mijn kanji gewerkt, beetje boodschapjes gedaan (ik miste nog wat dingen zoals kopjes en schoteltjes), beetje gechat. Vandaag was het niet veel anders. Maar het voelt wel heerlijk. Ik verveel me totaal niet. Mijn kanji-kennis krijgt eindelijk een flinke boost en de colleges dienen ook goed voorbereid te worden. Bovendien heb ik eindelijk contact gelegd met iedereen hiero die ik wilde spreken. Maandag 20 april ben ik ook naar de uni geweest voor het resultaat van die Placement test…. En dat was positief! Ik ben zoals gehoopt ingedeeld in Intermediary III. Ik ga daar superhard mijn best doen om voor het komende semester vakken van het hoogste niveau te kunnen volgen.

Ergens deze week, ik weet niet precies meer wanneer, heb ik ook voor het eerst de was gedaan! Dank aan mijn moeder en aan Portugees Marco die mij hierbij hebben geholpen. Vooral met mijn moeder heb ik uitvoerig internet-contact gehad, voordat ik zover was om de stap te ondernemen. Dankzij Marco weet ik hoe de machine werkt, en hij heeft me ook foto's laten maken van het wasmiddel dat ik nodig had. Oh, wat voel ik me zelfstandig!

Binnenkort meer! Het spijt me trouwens dat het meer een verslag is geworden dan een verhaal. Ik heb alles wat er tot nu toe op het blog staat in één dag getypt, dus mijn inspiratie werd steeds minder. Maar goed, zoals altijd goede voornemens en ik ben van plan het vanaf nu beter bij te houden!

Gegroet!