In meerdere opzichten goud!

Donderdag 30 april – Woensdag 6 mei

Deze periode was behoorlijk bizar. Ziekte, een plotselinge vakantie en een weerzien met een hele hoop oude bekenden. Uiteindelijk moet ik concluderen dat het alweer leuker aan het worden is hier, zelfs zonder het weerzien met mijn vrienden uit Nederland meegerekend (wat wel het hoogtepunt van de afgelopen weken was trouwens). Elke week was tot nu toe beter dan de week ervoor, dus ik kan alleen maar hopen dat dit nog lang zo door zal blijven gaan.

Donderdag 30 april

Ik was ziek op koninginnendag, flinke hoofdpijn en last van mn buik. Vreemd, ik ben normaal gesproken niet zovaak ziek, en zelfs als ik mij wat minder voel skip ik mijn belangrijkste colleges niet. Deze dag was het echter zo ernstig dat ik het gewoon niet trok om uit mijn bed te komen tot een uur of 18 ’s middags. Ik moest mijn kanji klas dus overslaan helaas. Na wat pilletjes heb ik redelijk geslapen, en toen ik om 14 uur ofzo eruit wilde en ging douchen was ik na het douchen zo bekaf dat ik weer in slaap ben gevallen. Daarna kreeg ik rond 16 uur ofzo superdorst en ben ik wat te drinken gaan halen. Daar was ik uiteindelijk zo moe van dat ik wéér in slaap ben gevallen. Echt bizar, het overkomt me weinig dat mijn lichaam zo zwak is.

Na al dat slapen was ik wel goed uitgerust en dom als ik was besloot ik die avond om toch maar met Gieltje, Jan en Angel mee te gaan om wat te eten. Ze wilden ook naar de izakaya van Yuuki gaan, maar ik zou in principe alleen mee wat eten. Angel kwam helaas niet en uiteindelijk besloot ik toch mee te gaan naar de izakaya, omdat ik mij ineens een stuk beter begon te voelen. Blijkbaar heeft die lange slaap mij toch goed gedaan. Was uiteindelijk toch nog behoorlijk gezellig, want Yuuki werkte er die avond en kwam er ook bijzitten. Gieltje nodigde mij uit om naar Fukuoka/Hakata te komen tijdens de Golden Week vakantieperiode, maar ik wist het niet. Verschillende mensen hadden mij afgeraden om tijdens deze week te reizen, omdat iedereen het dan doet en het dus ongelofelijk druk is. Toen ik thuiskwam keek ik of ik nog een goedkope busreis kon boeken, maar die waren ook al helemaal uitverkocht. Ik wist het dus nog niet...

Vrijdag 1 mei

Vrijdag was ik nog steeds niet helemaal beter, maar ik voelde me wel goed genoeg om naar mijn college te gaan. Dat ging wel redelijk, en ondertussen had ik besloten om de gok maar gewoon te wagen en een ticket naar Hakata/Fukuoka (op het eiland Kyushu) te kopen met de shinkansen (hoge snelheidstrein). Ik ben dus naar het centrale station van Kyoto gegaan en heb daar de dure ticket gekocht. Waarom ik dit uiteindelijk toch heb gedaan, terwijl de shinkansen veel duurder is dan bijvoorbeeld een busreis op een ander moment? Omdat ik even in mijn agenda keek en zag dat ik tot de zomervakantie, eind juli pas, geen langere vakantie meer zou hebben dan een normaal weekend. Deze “gouden week”, met drie extra vrije dagen na het weekend, was dus de enige mogelijkheid om een verre plek als Kyushu fatsoenlijk aan te doen. Bovendien hoorde ik dat de Hofnar, de Schoen (of zoals sommige mensen ze noemen Martijn en Sander) en Sjors ook in Hakata zouden zijn. Ik wist dat ik deze kans moest grijpen om al deze goede vrienden van mij in één keer te ontmoeten. Het was immers alweer iets van 8 maanden geleden. En de shinkansen scheelt omdat je met bijna ieder ander vervoermiddel alweer een hele dag kwijtbent om er te komen. Met een vakantie van 5 dagen is dat natuurlijk gewoon zonde van je tijd!

Zaterdag 2 mei

Nadat ik de dag ervoor netjes mijn spulletjes bij elkaar had gepakt en had gestreken (!), vertrok ik zaterdagochtend heel vroeg vanuit mijn plekkie. Een lange wandeling naar het dichtstbijzijnde metrostation en een korte reis met de metro later was ik op het centrale station van Kyoto, alwaar ik de overstap maakte naar de Shinkansen en netjes met mijn spulletjes in de rij ging staan. Grappig nog wel om te vermelden was dat ik in het metrostation niet begreep waarom ik mijn lensen niet gewoon had ingedaan, en dat dus ter plekke deed. Eenmaal zittend in de Shinkansen kwam ik erachter waarom, ik zat namelijk in de perfecte positie om even bij te slapen. Stiekem toch maar even gedaan, ik was immers nog steeds niet helemaal 100 %, en de bentô (Japanse meeneembare lunch) die ik op het station had gekocht was eigenlijk niet zo lekker.

Eenmaal in Hakata aangekomen werd ik via de telefoon door Gieltje begeleid naar de juiste trein richting Chihaya. Wat me opviel was, ook al was dit ook een miljoenenstad, dat het kwa bebouwing iets minder druk was, en dat beviel me wel. Goed, rond 14 uur ’s middags kwam ik dus eindelijk aan. Nu ja, eindelijk, het valt eigenlijk best mee aangezien ik dankzij de Shinkansen iets van 600 kilometer heb afgelegd in een paar uurtjes. Gieltje kwam mij vervolgens ophalen bij het station en bracht me naar zijn kamer. Daar ontmoette ik Jan, en ik zag ook Milan weer voor het eerst sinds tijden. We gingen alvast wat boodschapjes doen enzo voordat we Sjors, de Hofnar en de Schoen op gingen halen. We liepen elkaar aanvankelijk mis, maar uiteindelijk kon ik ze ook echt weer de hand schudden. “Wat zie je er heerlijk misselijk uit!”, waren mijn eerste woorden richting Sjors, die ik van iedereen het langst al niet meer had gezien. Na wat Okonomiyaki (Japanse pannenkoek ofzo? > zie foto boven) te hebben gegeten en thuis wat te hebben gedronken en gekletst, gingen we naar karaoke en kon het grote feest beginnen. Onbeschrijfelijk hoeveel lol ik er heb gehad. Ik laat wel wat foto’s zien.

Het werd erg laat, wat deels kwam omdat we pas na 12en erheen gingen. Het is dan namelijk goedkoper. Tja, je bent Nederlander of je bent het niet. Of wel. Of een beetje. Of Japannert… Ofzo? Ja.

Het werd dus laat, en de Sjorsman was weer eens (nu ja, “weer eens”, het is mooi wel alweer bijna 9 maanden geleden hoor! Hahahahaha! Ja! Hebbes!) zichzelf, en dat was grappig. Het kwam erop neer dat hij maandag een belangrijk tentamen had, en hij moest er nog voor leren. Daarom besloot hij dat hij maar een nachtje niet ging slapen (zie je wel! Slapen is een keuze!!) en wij gingen hem dus bezighouden tot hij de trein kon pakken om de eerste bus terug richting Beppu te nemen. Tot iets van 6 uur 's ochtends - het was inmiddels alweer licht geworden - dus gezellig met Sjors "gehangen", maar ondertussen was ik wel behoorlijk moe geworden. Jammer dat Sjors wegmoest, maar ik ga hem nog wel een keertje zien in Japan. De Schoen en de Hofnar bleven bij Milan op de kamer, en Jan en ik bij Gieltje. Was redelijk krap maar naar verhouding was het eigenlijk nog best goed te doen.

Zondag 3 mei

De dag erop behoorlijk uitgeslapen, en in de loop van de middag naar Tenjin ofzo gegaan, het centrum van Hakata, schijnt. Daarvoor hadden we nog even ping pong gespeeld en Gieltje liet wat van zijn muziek horen, wat erg goed klonk met de mooie geluidsinstallatie. Gieltje en Jan gingen vlak nadat we wakker werden WOW spelen. Kreeg zelf ook gelijk weer zin om te spelen. We hadden trouwens veel getoaste broodjes gegeten ’s ochtends, Gieltje deed er dan iets van pindakaas met kaas ofzo op, ik deed gewoon lekkere cheddar kaas erop die ik lekker liet smelten. Waarom vertel ik dit? Ja, dat vraag ik me ook weleens af. Lol!

Dus! In Tenjin hebben we lekkere udon (zie foto) gegeten, en daarna probeerden we naar de bioscoop te gaan, maar die was dicht wegens de feestdagen. Toen zijn we naar een “Game Center” (arcadehal) gegaan, en dit was echt geweldig genieten. We hadden een soort kaart waarmee we drie uur lang onbeperkt van de faciliteiten gebruik konden maken. Dit variëerde van dingen als schietspelletjes, disc hockey (of hoe noem je dat?) en taiko no tatsujin (Japanse drums, zie foto) tot lekker ontsnappen manga (Japanse strips) lezen in een massagestoel tot echte sporten zoals badminton en voetbal! Jawel, je neemt de lift naar de 8^e verdieping en daar was een soort sportzaal tot onze beschikking. Samen met Gieltje heb ik tegen de Hofnar en de Schoen 2 tegen 2 gespeeld, en uiteindelijk gewonnen nadat ik de score heel goed had bijgehouden. Vond het erg leuk om weer eens te voetballen met ze. De mooie tijden bij TFC Banzai kwamen weer eventjes terug. Vooral de Schoen en de Hofnar hebben een aanzienlijke bijdrage geleverd aan de totstandkoming van deze prachtige voetbalclub. Op de foto hieronder van de massagestoelen stond op het bordje links, waar in het Japans stond dat we onze schoenen uit moesten doen, nog een grappige vertaling in Engrish: "The shoes which took off this place!". Hoe krijgen ze het toch voor elkaar :p

Nadat we op tijd de trein terug hadden gepakt zijn we nog even bij een “Game Center” dichter in de buurt bij onze verblijfplaats langs gegaan om pirukura (soort foto’s die je kunt bewerken en die direct afgedrukt worden, zie hieronder) te laten nemen. Omdat bepaalde personen besloten deze dingen te verpesten zijn sommige gezichten helaas onherkenbaar geworden. Ik zal ze toch maar even laten zien. En ja, normaal gesproken doen alleen meisjes dit. Maar we zijn gaijin (buitenlanders) dus dan mag alles. Daarna net als de dag ervoor nog even langs de MacDonalds gegaan, die meestal 24 uur open zijn, en toen lekker gaan slapen. Nog wel gezellig met Gieltje gepraat, is altijd leuk, maar ik was zo moe dat ik na een tijdje ging slapen, ook al had ik nog wel veel meer willen bespreken!

Maandag 4 mei

De volgende dag, maandag dus, zouden we eigenlijk nog één of ander eiland gaan zien. Maar omdat het nogal regende gingen we dat maar niet doen. Ik had trouwens ook al besloten dat ik niet dinsdag terug zou gaan maar woensdag, en dat ik niet in Hakata zou blijven maar met de Schoen/Hofnar-combi mee zou gaan richting Nagasaki, waar zij verblijven. We namen dus in de regen afscheid van Gieltje, Milan en Jan en gingen met de Kamome trein naar Nagasaki. Maar niet voordat de Hofnar en ik even op de foto gingen met één of ander figuur in een pak waar allemaal kleine kindjes omheen stonden. De meeste van die n00bs durfden er niet eens op af te stappen, maar wij durfden wel! De Schoen nam lekker veel foto’s omdat ik niet doorhad dat je ook foto’s zonder flits kan maken!

Nagasaki was erg tof. De Hofnar en de Schoen zijn allebei op een bepaalde manier veranderd, en eigenlijk best wel positief. Ik mocht ze allebei al heel graag, maar het is toch leuk om te zien dat ze het hier zo naar hun zin hebben en gewoon hun eigen leventje hebben opgebouwd enzo. Dan is het logisch dat je met al die ervaring een beetje bent veranderd. Toen we maandag in Nagasaki aankwamen was het al avond, en we besloten rustig aan te doen en wat kleins te kopen (cup raamen) en een filmpje te kijken (Anchorman), voordat we naar bed gingen. Echt superchill dat de Hofnar me zijn bed leende! Was een grote verbetering ten opzichte van Fukuoka (no offense Gieltje!). Heeeerlijk geslapen.

Dinsdag 5 mei

De dag erop had de Hofnar met zijn vriendin wat afgesproken, dus zat ik met de Schoen opgescheept. Nadat hij me een uur lang zonder reden heeft lopen uitschelden, zijn we de stad ingegaan. Leuke stad hoor, Nagasaki. Ik was er al een keer geweest, dus de standaardplekjes (atoombom museum en haven) sloegen we over. We zijn wel naar een beroemde plek geweest van de 26 martelaren (zie foto), en we zijn het drukke centrum ingegaan. Ook zijn we met een kabelbaan een berg opgegaan, vanwaar we de zonsondergang hebben bekeken. Zowel in het licht als in het donker een prachtig zicht op de stad!

’s Avonds zijn we naar de stam-izakaya gegaan van de Nagasakigroep. Ik ontmoette ook Pyke en Matthias weer. Die laatste was serieus onherkenbaar. Ik keek vanaf het balkon en zag Pyke, Lena (die ik de dag ervoor al even kort had gezien) en één of andere gast staan. Dat bleek dus de Buddha te zijn, die iets van 40 (!) kilo was afgevallen sinds september. Helaas geen foto’s van het bezoek aan de izakaya behalve toen de Hofnar binnenkwam met een muts op, en ik vond dat die hem niet stond geloof ik. De groep bleek goed bevriend met de Japanse manager daar, wat erg leuk was om te zien. Veel sake en umeshu gedronken. Zeker. Uiteindelijk gingen we naar buiten, ook dat. Taxitje nemen enzo. En toen was ik thuis, toch??

Woensdag 6 mei

De dag erop werd ik ineens wakker. Ik wist even niet waar ik was, maar ik was dus nog steeds in het huis van de Hofnar en de Schoen. Ze wonen trouwens erg fijn! Ze delen samen met de Musketier (die precies in dezelfde dagen dat ik in Kyûshû was op vakantie naar de Kansai was, waardoor we elkaar net misliepen! Jammer!) een huiskamer, keuken en badkamer. Maar het zag er allemaal heel erg woonbaar uit, en het was er gewoon gezellig. De Nagasaki-groep op zich is trouwens echt een hele toffe groep (geworden?), ik had niet verwacht dat ze zo hecht zouden worden! Hoe dan ook, was leuk om te zien dat ze het goed met elkaar kunnen vinden. Ik had Maaike en Evelien ook nog even gesproken voor we om iets van half 5 richting Nagasaki station gingen. Daar hebben we bij Royal Host gegeten, een goed restaurant waarvan de Hofnar het ontbijtmenu per ongeluk (?) mee naar huis heeft genomen en boven zijn bed heeft gehangen. Toen pakte ik de Kamome terug richting Hakata, en daar moest ik maar zien hoe ik thuiskwam. Eigenlijk best spannend. Uiteindelijk hoefde ik maar een beetje meer te betalen dan ik eigenlijk moest betalen voor de reis dus dat viel mee. Kwa tijd zat ik nog net goed, ik geloof dat ik de laatste Shinkansen richting Kyoto heb kunnen pakken om 20 uur. Ik kwam ergens na 11en ofzo aan en rond middernacht was ik weer op mijn kamer.

Toen moest ik nog een kanji-toets leren voor de ochtend erop. Dat stelde ik maar even uit tot het moment vlak voor de toets. Ik moest even bijkomen van deze onvergetelijk leuke reis. Echt bizar hoe ik zo veel in Nederland met die gasten heb rondgehangen, en dat je dan ineens allemaal in Japan zit. En het is ook bizar hoe snel het normaal wordt. Ik ben er vergeleken met de rest nog niet zo lang, dus ik zei weleens tegen de Schoen hoe vreemd het toch eigenlijk is dat we daar allemaal lopen en als Nederlanders met zijn allen dingen doen die alleen in Japan kunnen. Maar voor hun was het blijkbaar al veel te normaal allemaal, want ik werd aangekeken alsof ik mal geworden was. Dat doet de Schoen wel vaker hoor. De vorige keer dat ik hem zag was hij trouwens kaal, en toen had ik spaghetti voor hem en Tom gemaakt dacht ik. En Ashwin was er ook? Of iemand anders? Juist, herinneringen en gestoordheid.

Zoals te zien is aan de onmenselijk grote blog-post, waren deze dagen best intensief. Daarnaast zit het nog redelijk vers in mijn geheugen. Maar ik denk dat ik het zo groot heb gemaakt, omdat ik het gewoon zo goed naar m'n zin heb gehad. Sinds ik in Japan ben heb ik niet zo lang kunnen hangen met mensen die ik zo goed kende. Ik heb wel veel leuke dingen gedaan, maar die hielden dan op een gegeven moment op of begonnen pas ’s avonds. Nu was je constant bij elkaar en dat is toch even heel wat anders. Oergezellig, en de tijd vliegt voorbij!

Hoe dan ook, ik denk dat ik het er maar even bij laat voor deze post. Eigenlijk stond hier bovenaan “Donderdag 30 april – Zondag 10 mei”, maar ik ga dat maar even aanpassen.