Mijn tweede thuis

Afgelopen weekend, van vrijdag 15 mei tot maandag 18 mei, verbleef ik in het prefectuur Nara. Het was een periode waarin ik wat rustiger aan kon doen bij mijn gastgezin dan de vorige keer (toen bleef ik één middagje), en waarin ik een aantal vrienden weer zag die ik al jaren niet gezien had.

Vrijdag 15 mei

Eerst moest ik de colleges nog uitzitten. Ik had er in ieder geval al wat meer zin in dan de week ervoor, dus op zich viel het wel mee. Daarna heb ik zo snel mogelijk de bus gepakt richting station en tegen de avond keerde ik terug in de "New Town" mamigaoka. Daichan werd helemaal gek toen hij mij aan zag komen. Mijn gastmoeder was bang dat hij van blijdschap een plasje zou doen: een ureshon (van ureshii (blij zijn) en shonben (een plasje)). Mooi toch, hoe die Japanners met woorden kunnen spelen? Het perfecte land voor woordgrapjes! Ik voel me alweer helemaal op mijn plaats!

Dit laatste heeft uiteraard ook te maken met de warmte die ik hier mag ervaren. Het is toch mooi dat ik zomaar een plek heb gekregen waar ik altijd welkom ben? Op zich heb ik niet zoveel bijzonders voor ze gedaan, maar blijkbaar zijn ze me toch soort van een familielid gaan zien. Dat gevoel is trouwens ook wederzijds! Het is gewoon tof hoe okaasan (gastmoeder) altijd met van alles bezig is, en over van alles en nog wat met me wilt praten. En mama (gastoma) die altijd haar eigen ding doet, soms tegen de anderen zeurt dat ze iets niet moeten doen, maar mij ook af en toe wat lekkers toestopt ofzo. Ze praten beide ook echt met een superdialect, en waar okaasan dan nog probeert om voor mij het iets makkelijker te zeggen (wél met een altijd hoog Kansai-accent weliswaar), heeft mama blijkbaar overal schijt aan! Wel grappig, ik merk dat als ik daar ben mijn Japans in het algemeen, maar vooral natuurlijk mijn kansaiben een flinke boost krijgt. Ja, nog veel meer dan wanneer ik in Kyôto ben. Daar zit ik tussen de internationale studenten en Japanners die van overal in Japan vandaan komen. Zelfs de mensen die uit Kyôto komen platen lang niet zo plat als bij mijn gastgezin. Jammer was dat Yuuko (gastzus) er opnieuw niet was, maar die komt in ieder geval van de zomer weer terug!

Wat ik ook bijna was vergeten, was hoe lekker mijn gastmoeder kookt! Toen ik er voor het eerst was kon ik uiteraard nog niet echt vergelijken, maar ik kan nu zeggen dat mijn gastmoeder echt uitzonderlijk goed kookt. Ze verzint de meeste gerechten ook gewoon ter plekke, afhankelijk van wat er is. Dit had ik me vroeger nooit gerealiseerd, maar omdat ik nu zelf ook "soort van" ervaring heb met koken, heb ik er dit keer ook wat vraagjes over gesteld in plaats van dat ik het alleen maar opeet.

En Daichan was er ook weer! Hij lijkt mij niet te zijn vergeten. Hij springt steeds tegen me op en gaat vervolgens op zijn rug liggen. Dan wil hij dat ik hem over zijn buikje aai. Hij is echt kapot schattig!

Zaterdag 16 mei – maandag 18 mei

Er stond een vol programma voor de boeg. Het waren echt allemaal dingen die ik leuk vind: raamen eten, zaalvoetballen, naar een badhuis, bij Morishita thuis zitten en lekker eten en drinken, en een PES-toernooi. Achteraf hoorde ik dat Hiro dit voor me had georganiseerd. Echt supertof van hem!

Het begon om half 3 ’s middags, toen Morishita (voetbal club) mij samen met Morimori (klas) met de auto kwam ophalen bij mij thuis. Met z’n drietjes gingen we een eindje rijden, tot de grens tussen de provincies Nara en Osaka. Daar was één of ander uitzichtpunt. Het was mooi om te zien hoe ik die gasten al bijna 3 jaar niet meer had gezien, maar dat het gelijk weer was zoals altijd. Morishita blijft echt een bijzonder gestoorde Japanner. Soms kan hij ook ineens heel serieus zijn. Maar niet voor te lang.

Nadat we even wat gesnacked hebben bij de MacDonalds gingen we Hiro ophalen in Yamato-Takada. Bij het station “Goidô” ontmoette ik “Champ”, Takenaka, Saiga en Nakamura. Behalve Takenaka (die ik tijdens mijn vakantie in 2006 kort op het station ontmoet had) had ik ze allemaal niet meer gezien sinds 2004. Ik kende ze ook wat minder goed dan de mensen uit mijn klas of van voetbal, maar ik heb het wel goed met ze kunnen vinden. Champ was de ietwat mollige gozer van tennis, met hem had ik eigenlijk bijna nooit echt gepraat. Saiga was de altijd lachende vriendelijke gast van honkbal, die me af en toe goed had geholpen. Naka-chan kende ik vooral omdat hij in nanakumi (klas 7) zat, waar ook wat vrienden van voetbal zaten. Ook gedenkwaardig was de sportdag waar hij eerste werd met de 100 meter en ik tweede. Ze waren allemaal verbaasd dat ik het allemaal nog wist! Met zijn achten gingen we dus raamen eten. Was een erg lekkere volle raamen. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik daar wel van hou! Verder niet veel te vertellen over het raamen eten denk ik…

Met een volle buik gingen we eerst even koffie halen, en toen rustig richting de sporthal van Saiga’s universiteit. Daar ontmoette ik Fujii weer, de toenmalige aanvoerder van ons voetbalteam. Ik deed eerst alsof ik niet meer wist wie hij was, na aanmoediging van Hiro en Morige :p We hadden de hal twee uur lang voor onszelf. Was erg leuk om weer te voetballen, voor het eerst sinds ik in Japan ben! Nadat ik een paar goals had gemaakt begon men mij “elite senshu” (elitespeler) te noemen, waar ik het niet helemaal mee eens was. Gelijk als je als buitenlander iets goeds doet, wordt er gedacht dat je één of andere superheld bent ofzo :p. Dus ik nam mijn wraak door af en toe hetzelfde toe te fluisteren wanneer Hiro bijvoorbeeld scoorde. Het voetballen ging wel redelijk, maar ik had door slaapgebrek niet echt veel concentratie de tweede helft. Oh, Yoshioka Naoya en Shû-chan waren ook nog aangeschoven. Zij zijn beide van de voormalige honkbalclub en waren altijd vriendelijk tegen me. Leuk om te zien dat het na al die jaren goed met ze gaat.

Na het voetballen zijn we naar een sentô (badhuis) gegaan. Net als de week ervoor was dit echt super relaxed. Dit keer was het ook nog eens een superuitgebreid badhuis, met allemaal verschillende baden. Sommige waren wel erg heet, maar na een tijdje went het en voelt het erg goed aan. Naderhand ook voor het eerst goed gepraat met Champ. Het was duidelijk dat ik nu meer had om over te praten, en Champ blijkt een erg vriendelijke gast te zijn! Ze schrikken allemaal wel wanneer ik zeg dat ik aan Kyôto University studeer. En ik steeds maar weer uitleggen dat ik helemaal niet zoveel verschil merk kwa intelligentie van studenten aan mijn universiteit vergeleken met hun. Natuurlijk heb je af en toe een geniaal iemand op Kyô-dai, maar 90 % is niet veel slimmer dan mijn vrienden uit Nara. Het heeft allemaal vooral te maken met hoeveel je bereid bent op te offeren voor een plekje aan een goede universiteit. Nogal een ander systeem dan in Nederland.

Na de sentô heb ik afscheid genomen van de meeste mensen, behalve de mensen van voetbal (Hiro, Fujii, Morishita) en Morimori. We gingen boodschappen doen bij een grote supermarkt die 24 uur open was, en we hebben echt enorm veel eten en drinken gehaald daar. Bovendien hoefde ik niets te betalen… Daarna zijn we naar Sakurai gegaan (waar ook mijn school was, Sakurai High School), waar Morige op zichzelf woont. Hij heeft een mooi plekkie daaro! Daar hebben we lekker gegeten, gedronken en PES gespeeld (heet hier Winning Eleven). Ik heb uiteindelijk gelukkig wel alles gewonnen. Heel lang gezeten en gepraat en dat was supergezellig. Rond half 6 ’s ochtends gingen Morikawa en Fujii weg (die moesten nog honkballen diezelfde dag), en zijn Hiro, Morishita en ik even gaan slapen. Ik kon niet echt slapen, dus ik heb maar even tv gekeken. Die heb ik thuis niet, dus was wel grappig om dat weer eens te zien. Toen de rest rond 14 uur eindelijk wakker werd, hebben we nog even gezeten, wat gepraat, elkaar foto’s laten zien enzo. Was erg gezellig. Rond 19 uur werd ik naar mijn gastgezin thuisgebracht. Ik was dus al ruim een dag constant met de jongens, en het was echt zó voorbij. En echt bizar dat het zo snel weer leek zoals vroeger. Er was echt geen seconde nodig om weer “aan elkaar te wennen” ofzo.

Eenmaal thuis kreeg ik opnieuw superlekker eten van mijn gastmoeder. Ik besloot nog maar een dagje te blijven. Maandag ben ik toch vrij en ik was nu eenmaal helemaal naar Nara gekomen. Okee, het is maar twee uurtjes reizen, maar dat is toch wat. Verder rustig aan gedaan, vooral uitgerust enzo, en toen zat het avontuur erop. Een geweldig weekend met mijn vrienden en mijn gastgezin. Ik ben blij dat er ook in Japan mensen bij wie ik blijkbaar altijd terecht kan! Wat foto's van mijn kamer en de omgeving van Mamigaoka (wijk waar mijn gastgezin woont).